Referans

Tecrübe olmadan insan ne kendinin degerini bilebiliyor, ne de elindekinin.

Hep daha iyisinin mümkün olabilecegini zannetme yanilgisina düsebiliyorsun, ya da, daha kötüsü gercekten mümkün degil diyorsun. İkisi de sicis.

Aslinda kimse, ya da herhangi bir durum diyelim, bir digerinden daha iyi ya da kötü degil ve hatta bu sekilde tanimlamanin hastalikli oldugunu bile düsünüyorum. Tüm cercevelemeler sahsin algisi etrafinda donuyor zaten, kendi gecmisine gore degerlendirme egilimi de haliyle cok yüksek, ayrica düsününce galiba en faydalisi da bu.

Ve ben, yasadiklarimi herhangi bir cercevede degerlendiremeyecek kadar umursamiyorum. O kadar umursamiyorum ki, bazen ne iyi ne kötü degerlendiremiyorum. Ustelik arkaplanda icimden bir ses resmen olay cikariyor, ne oluyor aminakoyim diye.

Yapilacak hicbir sey yok, biz yalniz ve mutsuz cocuklariz.